του Γιώργου Δελαστίκ
Αυτήν την αναπότρεπτη εξέλιξη τη συνειδητοποιούν σταδιακά ολοένα και περισσότεροι βουλευτές όλων των κομμάτων και προσαρμόζουν ανάλογα την πολιτική συμπεριφορά τους, επιλέγοντας και προτάσσοντας τακτικές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καμιά κομματική πειθαρχία δεν υφίσταται πλέον σε κανένα κόμμα. Μόνο η αποτροπή των εκλογών πάση θυσία ενώνει τους βουλευτές όλων των κομμάτων πλην του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι αντιμετωπίζουν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο σαν… πολιτικά ζόμπι, από τα οποία θα απαλλαγούν – συμβολικά μιλώντας – τη νύχτα των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Την ίδια νύχτα όμως οι σημερινοί ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα συμπαρασύρουν στο πολιτικό τους τέλος τουλάχιστον καμιά ….διακοσαριά (!) από τους σημερινούς τριακόσιους βουλευτές όλων των κομμάτων. Αυτό εξηγεί και την εμφανέστατη απέχθεια σχεδόν όλων των βουλευτών προς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεδομένου ότι καμιά ιδεολογία και κανένα γενικότερο ταξικό ή κομματικό συμφέρον δεν τίθενται στις σημερινές συνθήκες από κανένα βουλευτή πάνω από την προσωπική επανεκλογή του! Μέχρι τώρα καταλυτικός παράγοντας της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πέρυσι τον Απρίλιο είχε θεωρητικά 160 βουλευτές (τόσους δηλαδή είχε εκλέξει στις εκλογές του 2009), πέρυσι τον Ιούνιο εξέλεξε 33 και σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, του έχουν απομείνει 27! Έχει χάσει δηλαδή πάνω από 130 βουλευτές!
Αν στις επόμενες εκλογές η ΝΔ έρθει δεύτερο κόμμα, χάνοντας και αυτή τουλάχιστον …60 με 70 έδρες από τις 129 που έβγαλε πέρυσι (και από τις οποίες της έχουν απομείνει 127), είναι προφανές ότι οι πυλώνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού θα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτό μπορεί να είναι δευτερεύουσας σημασίας για την Αριστερά από τη στιγμή που το σύστημα δεν φαίνεται για την ώρα να απειλείται με ανατροπή, αλλά έχει τεράστια σημασία για την αστική τάξη. Πόσο μάλλον που, όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, η επόμενη κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει ηγετικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα δηλαδή που δεν είναι αστικό, αλλά το οποίο η αστική τάξη πρέπει να ενσωματώσει πλήρως και μάλιστα ταχύτατα, αν δεν θέλει να μπει σε περιπέτειες απελευθέρωσης μιας λαϊκής δυναμικής με εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες. Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους μισητούς ευρωπαίους εταίρους της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κυοφορεί παντελώς άγνωστες και ενδεχομένως κοινωνικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Αποκλείεται τα πράγματα να μείνουν όπως είναι σήμερα! Μπορεί προσωρινά τα πράγματα να μην εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Αριστερά, με ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο μαζικό κίνημα υπό την ηγεμονία ανατρεπτικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ήδη κατακλυσμιαίες και η πρώτη φάση τους θα ολοκληρωθεί στις κάλπες των επόμενων βουλευτικών εκλογών.
Όσο κι αν η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής δεν συμπεριλαμβάνεται ακόμη στους κερδισμένους των πολιτικών ανακατατάξεων, δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί τις εκ βάθρων ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιφέρει ο μνημονιακός όλεθρος της κατοχής και εξαθλίωσης της χώρας μας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εξαιτίας της δραματικής φτωχοποίησης του λαού μας μέσω του καθεστώτος που επέβαλλε το Μνημόνιο από τον Μάιο του 2010 αναδείχθηκαν με θεαματικό τρόπο τρία αντιμνημονιακά κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το χώρο της Αριστεράς πήγε από το 4,6% του 2009 στο 26,9% του περσινού Ιουνίου. Δημιουργήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και πήραν αμέσως 7,5% στο χώρο της Δεξιάς. Εκτοξεύθηκε από το 0,29% στο 6,92% η Χρυσή Αυγή, στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος. Από το 4,9% δηλαδή που είχαν συνολικά τα κόμματα αυτά στις βουλευτικές εκλογές του 2009 πήγαν στο…41,3%! Από το «τίποτα» του 5% πλησίασαν στο μισό των ψηφοφόρων – και έπεται συνέχεια! Αυτονόητο είναι ότι η αντιμνημονιακή στάση δεν ενοποιεί ούτε κατά διάνοια πολιτικά τα κόμματα αυτά ή κάποιους στόχους τους, δείχνει όμως τις εκλογικές μεταπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Από 335.289 ψήφους συνολικά το 2009 πήραν …2.543.489 ψήφους τον περσινό Ιούνιο! Πάνω από 2,2 εκατ. επιπλέον ψηφοφόροι τάχθηκαν στο πλευρό των αντιμνημονιακών κομμάτων! Σχεδόν… οκταπλασίασαν (!) την εκλογική τους απήχηση.
Αυτό συνιστά πολιτικό σεισμό, ανεξάρτητα αν η επαναστατική Αριστερά δεν επωφελήθηκε από αυτόν μέχρι τώρα. Βρισκόμαστε όμως ακόμη στην αρχή της πολιτικής σεισμικής δραστηριότητας. Όλα αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς προσεισμοί του κύριου πολιτικού σεισμού που θα ακολουθήσει. Το βέβαιο είναι πως θα ζήσουμε μεγάλα, πολύ μεγάλα γεγονότα. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν θα έχουν πια τους γνωστούς μέχρι σήμερα πρωταγωνιστές, οι οποίοι στη καλύτερη περίπτωση θα πάνε σπίτι τους. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν θα είναι παρατηρητής αλλά συνδιαμορφωτής των εξελίξεων αυτών. Έχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί να παίξει όχι απλώς ενεργό, αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο – με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων αυτών. Από αυτή τη νοοτροπία πρέπει να διακατέχεται και τέτοιο ρόλο να προετοιμάζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου