Η τετραετίες περνούσαν με αρμονική συνύπαρξη της εξουσίας με τον λαό των διεκδικήσεων. Οι συνδικαλιστές μπροστάρηδες στα... μετερίζια του «αγώνα» κι ο ψηφοφόρος με ψηλά τον πήχη των διεκδικήσεων. Ψηλά και το «λάβαρο» της ψήφου του, που έκανε τον πολιτικό να σχεδιάζει με...ρέοντα τα σάλια του.
ΚΑΙ φτάσαμε στο σήμερα της πενίας και της βασανιστικής αναζήτησης πόρων. Για «τρύπες» που άνοιξαν κυβερνήτες και κυβερνώμενοι. Με την απραξία και με τα «έργα» τους. Τι κάνουμε, που οι στρόφιγγες έκλεισαν και άνοιξε η όρεξη των πιστωτών μας;
ΔΕΝ σηκώνει άλλα μέτρα οριζόντια - σηκώνει…κάθετα. Γι αυτό και η ματιά μας οριζοντίως και καθέτως να σαρώνει μισθούς ευνοουμένων και προνόμια άθικτα και ανθεκτικά στο χρόνο. Κι αν το «ενιαίο» ήταν στοιχείο προεκλογικής ψευτιάς και διαπραγμάτευσης, είναι καιρός, «τώρα που γυρίζει». Αν όμως δεν στέρξουν οι αρμεχτές των «ευγενών ταμείων»; Υπάρχει και ο δρόμος της παραίτησης. Με τα κεκτημένα υπό μάλης κι είναι αρκετά για…τζάκι και απομνημονεύματα.
ΘΕΛΕΙ «τόλμη και αρετή η ελευθερία», αλλά οι πολλοί προτιμούν την «ελευθερία» της τσέπης. Κατά τη φιλοσοφία της εποχής μας. Με τα «ιδανικά» και τις αξίες της.
ΚΑΙ πάμε στους νομοθέτες μας. Το ένα μάτι κλειστό απ’ την ανία των συνεδριάσεων και τ’ άλλο ανοιχτό για την ψήφο. Μεταφορικό μέσο για μιαν έδρα με τα καλούδια της που δεν έχουν τελειωμό. Για παλιούς, καινούριους, παρελθόντες και μελλοντικούς. Δεν έχουν λόγο να τα «χαλάσουν» με τους υψηλόμισθους (ανα)ταράσσοντας τα νερά. Κι ούτε θα βασανίζονται απ’ τις σοσιαλιστικές τους παρορμήσεις. Δεν τους ενοχλούν οι έχοντες, δεν τους απασχολούν οι μη έχοντες και π.χ. οι «εργαζόμενοι» της Βουλής θα παραμείνουν ανενόχλητοι.
ΕΜΕΙΣ περιμένουμε. Μια Κυβέρνηση που τόσο εύκολα αποφάσισε για κρατήσεις και περικοπές οφείλει να χρησιμοποιήσει τη χατζάρα της και για τα κεφάλια (με το κεφάλαιο) που «προεξέχουν». Για ρυθμίσεις που επιβάλλονται. Για μια κατά προσέγγιση σε ένα (de facto) Ενιαίο Μισθολόγιο.
του Θανάση Νικολαΐδη
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου